Տեսնելով երկրում տիրող էսօրվա շվայտ իրավիճակը՝ անկախ ինձնից հիշում եմ 1920 թիվը․ էն ժամանակ էլ էր նույնը․ թուրքը շարժվում էր Կարս, մի ոտով մտնում Ալեքսանդրապոլ, զուգահեռաբար Երևանում պարբերաբար ինչ-որ տոնակատարությունների մեջ էին, բանկետներ էին անում՝ հարբում, ցխվում: Անընդհատ տոնում էին ու սինխրոն տարածք կորցնում. նույն անտարբերությունը՝ ոնց որ էսօր։
Իսկ հետևանքները ոչ թե անդառնալի էին, ոնց որ սիրում են հիմի շատ ասել, այլ ուղղակի դաժանաության չափ ողբերգալի։
Բայց դե մենք հո պատմությունից դասեր չենք քաղում։
Արմեն Հովասափյան